Gwara Lwowska -Nie działkaj binia bo będzie backa! ta joj!
ĹpiÄ
ca KrĂłlewna.
 No to bandziochy w górę i miłej zabawy Baciarnia!!!! www.alkemiq.pl/batiar.html A ja jestem cymes galant i lubie duć binie...a potem ćmaga! ta joj!!! Serwus! Stanisław Wasylewski, nasz niegdysiejszy bardzo bliski sąsiad na Łyczakowie (on mieszkał przy ulicy Łyczakowskiej 127, my — przy tejże ulicy pod numerem 137, a więc o pięć zaledwie domów dalej) — w swoim Niezapisanym stanie służby tak pisał o batiarach: Rozmaitego autoramentu awanturniczość złożyła się na tę rasę, która się tak wyraźnie odcina na tle krajobrazu społecznego innych miast polskich. Jeżeli ludność Lwowa jest aliażem i „miszkulancją" różnych nacji, które tędy w ciągu wieków przepływały — to cóż dopiero jej przedmiejski łazik, „słodki wariatuńcio" i makabunda z Kręconych Słupów czy Czartowskiej Skały? Rozdobędność, chętkę do włóczęgi wziął od jeńców tatarskich, przebiegłości nauczyli go kupcy ormiańscy i greccy korzennicy, zastrzyk buty zadziornej dali mu przybysze węgierscy z tamtej strony Karpat, fantazję polską masa szlachecka, której służył i ciurą w obozach chodził. Śpiewać uczył się od sąsiadów Rusinów i od grajka wędrownego z Czech, a i z małpowania kupletów wiedeńskich i od siebie samego także trochę. Oczajdusze i łaziki przedmieść lwowskich — to plemię, bez którego nie sposób wyobrazić sobie tego miasta w ogóle. Przyszli na świat z Lwowem samym. Wylegli hurmą na rogatki z pieśnią na ustach już wtedy, gdy przed dobrym pół tysiącem lat wjeżdżała z Węgier do swej posażnej stolicy królowa Jadwiga. I kto wie, czy nie wówczas ustaliła się ich nazwa, którą na zawsze umieli zatrzymać: batiary. Słowo samo wywodzi się bowiem z ojczyzny króla-jagiełłowej żony. „Betyar" oznacza po węgiersku zuchwalca i wesołego mędrka zarazem. Radzi byli po wiek wieków wszystkiemu, co nie tylko bujne, ale i podstępne, co podszyte kawałem, przynoszącym w rezultacie zwycięstwo. |