ĹpiÄ
ca KrĂłlewna.
Nie ma formalnych przeciwwskazań do tego, by osoba samotna, spełniająca określone stosownymi przepisami wymagania, mogła adoptować dziecko lub zostać jego opiekunem zastępczym. Z praktyki ośrodków adopcyjnych wynika, że spora grupa osób samotnych uzyskuje co roku kwalifikacje do tych form opieki zastępczej. Jednakże w aspekcie psychologicznym i socjologicznym, osoba samotna, abstrahując od jej walorów indywidualnych, jest słabszym środowiskiem rodzinnym, niż para małżeńska czy też pełna rodzina, złożona z rodziców i dzieci. Zadaniem rodziny adopcyjnej i zastępczej jest umożliwienie dziecku pełnego, wieloaspektowego rozwoju w warunkach rodzinnych, uznawanych za optymalne, tj. takich, gdzie jest matka i ojciec. W takiej rodzinie dziecko ma możliwość obserwowania i uczenia się właściwych relacji międzyludzkich, nabywania pozytywnych wzorców bycia mężczyzną czy kobietą, wdrażania się do pełnienia w przyszłości roli matki czy ojca. Z tych względów, szanse osób samotnych w konfrontacji z małżeństwami lub pełnymi rodzinami, starającymi się adopcję bądź opiekę zastępczą, są mniejsze.
|