ĹpiÄ
ca KrĂłlewna.
Poczekajmy jeden rok
W ciągu roku regularnego współżycia bez zabezpieczenia 85 % par zachodzi w ciążę. Może się to zdarzyć zarówno w pierwszym, jak i w dwunastym miesiącu. Zajścia w ciążę nie da się dokładnie zaplanować, trzeba cierpliwie poczekać. Dopiero gdy minie rok bezskutecznych starań, warto zwrócić się do ginekologa i zaplanować badania. Do lekarza powinni zgłosić się oboje partnerzy, gdyż niepłodność dotyczy konkretnej pary, która nie może mieć dziecka, a nie pojedynczej osoby. Kiedy wcześniej do lekarza? Warto zasięgnąć porady lekarskiej po sześciu miesiącach bezskutecznych starań, jeśli kobieta ma ponad 35 lat lub nieregularnie miesiączkuje, albo miała zapalenie (operację) narządu rodnego i/lub jamy brzusznej (np. zapalenie wyrostka robaczkowego). Wizyta u ginekologa Gdy podejrzewamy u siebie niepłodność, podstawową sprawą jest znalezienie godnego zaufania lekarza. Diagnozowaniem i leczeniem niepłodności zajmują się ginekolodzy, ale nie wszyscy. Warto upewnić się, czy wybrany lekarz ma doświadczenie w tym zakresie. Na początek ginekolog zbierze wywiad i zapyta o przebyte choroby (w tym te przenoszone drogą płciową), zabiegi, operacje, stosowane leki. Spyta o długość i częstotliwość cyklu miesiączkowego, a także zbierze tzw. wywiad położniczy - liczba ciąż, poronień i porodów (przygotowując się do wizyty u lekarza, warto więc spisać daty miesiączek z ostatnich kilku-kilkunastu miesięcy). Po zebraniu wywiadu lekarz bada kobietę ginekologicznie i robi USG. To pozwala wykryć wady lub mięśniaki macicy, torbiele czy guzy jajników. Wskazane jest pobranie posiewu z kanału szyjki macicy (również w kierunku chlamydii). Kolejnym etapem są badania krwi, które pozwalają ocenić ogólne funkcjonowanie organizmu i funkcje układu rozrodczego. Męskie badania Kobieta i jej partner powinni być badani jednocześnie. Najważniejsza jest ocena nasienia (spermiogram) oraz ocena budowy i funkcjonowania narządu płciowego. Nasienie uzyskuje się drogą masturbacji (po trzy-siedmiodniowej przerwie we współżyciu), a badają je specjalistyczne laboratoria andrologiczne. Diagnozowaniem i leczeniem zaburzeń męskich narządów płciowych zajmują się lekarze androlodzy lub urolodzy mający doświadczenie w leczeniu męskiej niepłodności. Badanie mężczyzny jest proste i niebolesne. Mało andrologów Dostęp do androloga może być utrudniony, bo jest ich w Polsce niewielu. Na początek wystarczy wywiad przeprowadzony przez ginekologa i badanie nasienia (dostępne w ośrodku leczenia niepłodności). Jeśli wyniki będą niepokojące, należy skonsultować się z andrologiem lub urologiem (można ich szukać w ośrodkach leczenia niepłodności). Przed leczeniem w ośrodku Część przyczyn niepłodności może wyleczyć każdy ginekolog. • Zespół policystycznych jajników lub inne zaburzenia owulacji mogą być leczone hormonalnie za pomocą stymulacji owulacji (warunkiem prowadzenia stymulacji owulacji u kobiety jest oczywiście prawidłowy stan jej dróg rodnych i dobre parametry nasienia partnera). • Nieraz płodność przywraca operacyjne usunięcie mięśniaków macicy lub torbieli jajników. • Czasem wystarczy zabieg endoskopowy (laparoskopia i histeroskopia), który koryguje niedrożność jajowodów lub wady budowy macicy. Nie zwlekać z rozpoczęciem leczenia Czas w leczeniu niepłodności działa na naszą niekorzyść. Na badania i ich wyniki czeka się bardzo długo. Także leczenie trwa miesiącami, a rezultaty rzadko przychodzą natychmiast. Z każdym kolejnym rokiem potencjał rozrodczy kobiety obniża się, zwłaszcza po 35. roku życia, a po 40. spada dramatycznie. Dlatego nie warto zwlekać z rozpoczęciem leczenia lub przejściem do jego kolejnego etapu. |